نی زار؛ زاهدان شهری نوپاست که قدمت آن کمی بیش از یک قرن است. این شهر نوپا در ساختار اولیه ی خود شهری با نظم و ترتیب شهری بود و اسلوب خیابان کشی در آن به خوبی رعایت شده بود و هم به فراخور یک شهر کویری از فضای سبز و درختان مناسب برخوردار بود.
شهرسازان جدید شهر زاهدان به واقع هم فاتحه ی آن ساختار منظم را خواندند و مشکلات عدیده ی ترافیکی برای آن به وجود آوردند و هم هر روز به بهانه ای بخشی از فضای سبز شهر را به هم ریختند و درختان کهنسال آن را از ریشه کندند. میدان آزادی، فلکه ی مهران، بلوار امیرالمومنین و اخیرا میدان امام رضا از این دست هستند.
اکنون نیز درخت های قدیمی شهر به عمد و یا جهل مورد بی اعتنایی و بی مهری قرار می گیرند تا خشک شوند و به کام مرگ و نابودی بروند. از میدان امام علی به طرف اداره کل ورزش و جوانان که بروید فضایی را می بینید که روزگاری مجتمع طالقانی بهزیستی در آن بود و اکنون بلااستفاده است. مالکیت آن مربوط به بخش خصوصی است یا بخش دولتی مهم نیست، مهم این است که بخشی از فضای شهری زاهدان است که اتفاقا درختان قدیمی کاج هم در آن قد کشیده و سر بر افراشته اند. این کاج های راست قامت و سبز و سرفراز مدتی است که مورد بی مهری هستند.مدتی است که رنگ سبز این کاج ها به زردی گراییده است و عن قریب است که حیاتشان پایان گیرد. مثل این نمونه در گوشه و کنار شهر زاهدان زیاد داریم. یکی یکی به آنها می پردازیم اما حداقل تا اطلاع ثانوی به این مورد توجه کنیم. زاهدان شهر ماست، در آبادانی و سرسبزی آن بکوشیم. خطاب من در این نوشتار مردم شهر زاهدان هستند هیچگونه امیدی به ادارات دولتی و نهادهای مسئول نداریم. آنها اولویت هایی مهمتر از فضای سبز و درختان شهر زاهدان دارند.

نویسنده: دکتر محمد تقی رخشانی