نی زار؛ حفره های بزرگ و کوچکی که در تپه های باستانی و ویرانه های تاریخی ایجاده شده پیام ها و پیامدهای وحشتناکی درپی دارد. این حفره ها توسط سودجویان بازار سیاه از نیزه مغولان و اعراب سهمگین تر است که تبعات ناگوارتری از آنان درپی دارد.در کمال ناباوری این صدمات جبران ناپذیر توسط مدیران میراث فرهنگی و سایر نهاد های مرتبط نادیده گرفته شده است.

وقتی دلالان عتیقه با ثروت های هنگفت افراد بومی ، بسیاری را در سرتاسر استان و حتی کشور برای دستیابی به این میراث فعال کرده اند لازم است تا تمهیدی مناسب در این باره اندیشیده شود و با تدبیر از آسیب های آتی جلوگیری به عمل آید.

بهانه کمبود نیرو از سوی مدیریت های ادوار مختلف در میراث فرهنگی پاسخی مناسب نبوده و تنها راه فرار از پاسخگویی به بالادست است. اما تکلیف وجدان عمومی چه می شود؟

آیا نباید با افزایش این اقدامات از سوی منفعت طلبان خیانتکار به وطن ، بازار سیاه اعلام بحران ملی در حفظ دستاورد های مادی و معنوی تاریخی مان شود؟

بی گمان آنکه می دزدد و آنکه می تواند از دزدی اش جلوگیری به عمل آورد اما صرفا دلیل ناکارآمدی مدیریتی توان ممانعت ندارد به یک اندازه به این سرزمین خیانت کرده اند.

هر تکه از آثار باستانی ولو هر چند کوچک مانند شناسنامه یا کارت ملی افراد است که از بین رفتند، این یعنی بی هویتی و عدم اثبات هویت فردی خویش.

در حالی که شواهد حکایت از سرقت آثار باستانی دارد باید سازمان تعیین شده در قانون اساسی وظیفه مبارزه با متخلفین ، یافتن آثار به سرقت رفته و برخورد قاطعانه با مجرمین را به عهده گیرد تا از پیوستن افراد جدید به عنوان کارگران بازار بزرگ سیاه عتیقه جلوگیری به عمل آید.

مادامی که سودجویان عتیقه در هاله ای از امنیت به خرید و فروش میراث ملی به ثروت های هنگفت می رسند و هیچ تنبیهی در کار نیست امکان وسیعتر شدن آن محتمل است.

برای نمونه و اثبات این ادعا به شرحی مختصر از چند فاجعه اسفناک استان کفایت می کنم.

ادامه دارد…

نویسنده : فرشید عابدی