فلسفه اخلاق در ورزش؛ نتیجه یا فایده؟ - پایگاه اطلاع رسانی و تحلیلی نــی زار

نی زار؛ نتیجه‌گرایی (Utilitarinism) به مفهوم حداکثر فایده برای بیشترین افراد و وظیفه‌گرایی (Deontology) به معنی انجام عمل صحیح، را به عنوان دو فلسفه اساسی اخلاق نام برده‌اند. به نظر می‌رسد در محیط ورزش هر دو فلسفه کارکرد داشته باشد. برای تقریب بیشتر موضوع دو موقعیت زیر را در نظر بگیرید:

به عنوان یک تصمیم‌گیر، درصدد تاسیس یک سالن ورزشی هستیم و بین یک شهر با جمعیت ۱۰۰ هزار نفری و یک روستای زیر ۱۰۰۰ نفر باید انتخاب کنیم.

مسابقه فوتبال بین یک تیم با تعداد تماشاگر ۱۰۰ هزار نفر و یک تیم با تعداد تماشاگر زیر ۱۰۰۰ نفر در حال برگزاری است و ما داور این دیدار هستیم.

به وضوح مشخص است که در مورد اول باید با فلسفه نتیجه‌گرایی دست به انتخاب زد و سالن را در جایی احداث کرد که افراد بیشتری امکان استفاده از آن را داشته باشند و در مورد دوم باید فلسفه وظیفه‌گرایی را به عمل درآورد و میزان تعداد تماشاگر تیم در مورد تصمیم بر پنالتی بودن یا نبودن یک حرکت نباید اثرگذار باشد.

اما این دو نمونه را می‌توان دو نمونه از انتهای پیوستار در نظر گرفت و گاها امکان تشخیص عمل صحیح اخلاقی بسیار سخت است.

در صورت تضاد فلسفه نتیجه‌گرایی با وظیفه‌گرایی، باید کدام را بیشتر ترجیح داد؟ معیار تعیین عمل اخلاقی در ورزش چیست؟

نویسنده: ابوالفضل بجانی ، دانشجوی دکتری مدیریت ورزش