نی زار؛به نظر می رسد از دیرباز تعریف و نگاه ایرانیان نسبت به ورزش، با عنوان ورزش قهرمانی و رقابتی گره خورده باشد و هدف از مشارکت افراد و یا مشارکت دادن افراد (از طرف خانواده ها) در ورزش به جهت ترقی در پله های ورزش قهرمانی و کسب عنوان و در نهایت کسب درآمد (حداقل در ورزش فوتبال) است.

در نتیجه و از آنجایی که عده بسیار کمی از فیلترهای مختلف موجود توان عبور را داشته اند و به قله های ورزش قهرمانی می رسند بنابراین کسانی که توفیقی در این زمینه کسب نمی کنند؛ به طور کلی از ورزش کنارگیری کرده و آن را بی ثمر می پندارند.

الگوسازی از ورزشکاران بخش قهرمانی مسلما رشد ورزشکاران قهرمانی را دنبال خواهد داشت. اما رشد؛ پیشرفت و توسعه ورزش همگانی هم به تربیت ورزشکار قهرمانی و هم همگانی کمک خواهد کرد که این یک اصل مورد پذیریش همگان است. اما در کشور ما بنابر دلایل مختلف و علارغم تاکید بر ورزش همگانی و فواید در عمل اما هنوزهم شاهد اقدامی در خور و شایسته نبوده ایم.

ورزشکارانی که در عرصه قهرمانی فعالیت می کنند قاعدتا دارای رکوردهای بالا ، فیزیک زیبا ، توان و قدرت اجرای بالایی هستند اگر افرادی که علاقمند به ورزش همگانی هستند ، ورزش قهرمانی را الگوی ورزشی آنان قرار دهیم جزء فراری دادند آن ها از ورزش کار دیگری انجام نداده ایم و این معضل مدیریت ورزش در ایران است که متاسفانه در افکار عمومی جای خوش کرده است.

نویسنده: دکتر  علیرضا راهبر کیخا ژاله ، عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد