نی زار : پروفسور کردوانی در گفت و گویی اختصاصی با رسانه نی زار فرش کردن کانون های بحران با سنگ ریزه را راه جلوگیری از گرد و خاک منطقه سیستان دانست، گفت و گوئی که واکنش های بسیاری را در جوامع مختلف در پی داشت، غلامعلی غفاری از کارشناسان منطقه سیستان با ارسال یادداشتی و ارائه دلایلی پیشنهاد ایشان را رد و کمربند سبز را بهترین راه برای پایان گرد و خاک سیستان دانست.

متن کامل این یادداشت:

با همه احترامی که برای ایشان( پروفسور کردوانی ) قایل هستم در یک مورد معتقدم که به علت عدم شناخت وی از منطقه ی سیستان؛ دچار اشتباه بزرگی در مورد منشاء گرد و غبار ناشی ازطوفان های سیستان و روش مهار آن شده است.

به علت این که جهت وزش باد از شمال شرقی به جنوب غربی است هیچ گاه گرد و غبار از منطقه نهبندان به سوی سیستان نمی آید. این بادها از کوه های هندوکش در افغانستان آغاز و به سیستان می رسد.

۸۰ درصد گرد غبار ناشی از خشک شدن رسوبات دریاچه هامون و ۲۰ درصد ناشی از مزارع کشاورزی بحال خود رها شده بر اثر خشکسالی است. شاهد این مدعا این است که اگر در یک روز طوفانی که در سیستان تا فاصله ۱۰ متری خود را نمی بینیم به سمت نهبندان حرکت کنیم پس از عبور از میل نادر گرد و غبار به حداقل می رسد.

پاشیدن سنگ ریزه در زمین های جلگه ای به یک جوک شبیه است زیرا اولا؛ وسعت دریاچه و زمین های مستعد برای گرد و غبار بیش از ۵ هزار کیلومتر مربع می باشد. ثانیا؛ ذرات ماسه( رس) به قدری ریز است که از لابلای سنگ ریزه ها به هوا بلند می‌شود. ثالثاً؛ هزینه خرد کردن کوه ها سرسام آور.

اما یک راه عملی کم خرج تر که اکثر کارشناسان هم با آن موافق هستند این است که حاشیه جنوبی دریاچه را از مرز تا کوه خواجه به عرض حداقل ۲ کیلومتر که اغلب جنگل و نیزار است مرطوب نگه داریم تاپو‌شش گیاهی احیا و حفظ شود و این کار هم با اختصاص لوله ای به قطر یک چهارم لوله آبی که به زاهدان می رود امکان پذیر است چون اگر هفته ای یکبار هم آب به این مناطق برسد؛ پوشش گیاهی حفظ می شود.

با احترام غلامعلی غفاری