روایت جاده های چشم به راه!!! نگاهی گذرا به وضعیت جاده ای روستاهای بخش پشت آب - پایگاه اطلاع رسانی و تحلیلی نــی زار

نی زار : سال ۱۳۵۰ است بعد از مدتی مهاجرت که عوامل مختلفی مانند خشکسالی و قحطی و مسائلی از این دست در آن بی تاثیر نبوده تعداد نزدیک به شصت خانوار از فامیل خواجه که اصالت شان به محمد آباد بولایی[۱] می رسید در خانه هایی پیش ساخته[۲] در شرق روستای کمالی و شمال روستای طاغذی مستقر می شوند و این خانه ها را بازسازی می کنند.

جاده روستای حجت آباد

جاده روستای حجت آباد

چند سالی می گذرد؛ چند سهم زمین را با همکاری هم خریده و سنگ بنای اولیه روستا را می گذارند. اولین خانه توسط نورالله خواجه ساخته می شود و بعد از آن دیگر اهالی شروع به ساخت خانه می کنند. با توجه به اعتقادشان به امام عصر نام حجت را برای روستا انتخاب می کنند؛ نام روستا می شود حجت آباد. اما از آنجایی که بزرگ روستا کدخدا جبار نام دارد[۳] گاهی اطرافیان آن را روستای کدخدا جبار هم می نامیدند و این نام حتی در کتاب های معرفی روستاهای سیستان نیز درج می شود.

در سال ۱۳۶۰ بعد از اسکان کامل اهالی، از جاده ای که دو روستای کمالی و پیران را به هم متصل می کرد انحرافی ای به سمت روستا کشیده می شود که خاک ریزی آن با همکاری اهالی و با تراکتور یکی از اهالی روستا به نام محمد خواجه انجام می شود. چندین سال به همین منوال می گذرد و آن جاده مسیر اصلی تردد اهالی است. در سال های میانی دهه ۷۰ پیگیری ها برای استفاده اهالی از برق شدت می گیرد ولی بی توجهی ها زیاد است و چند سالی طول می کشد تا با همکاری نمایندگان وقت و به چاپ رسیدن مشکل اهالی روستا در روزنامه های کثیرالانتشار تیر های برق راه شان را به سمت روستا کج کنند. و بعد از آن است که جاده روستا راهش را در راستای تیرهای برق به سمت روستا پیدا می کند و جاده زیرسازی اولیه اش انجام شده و شن ریزی می شود.

بعد از شن ریزی و زیر سازی راه روستا، وقتی قرار است جاده آسفالت شود، مهندسی که یکی از بزرگان روستا اعتقاد دارد افغانی بوده است از اهالی روستا ۵۰ تا ۷۰ هزار تومان پول طلب می کند اما به دلیل درآمد ناکافی اهالی و متعاقب آن عدم همکاری شان در این زمینه، مبلغ درخواستی تامین نمی شود و این جاده از آسفالت بی بهره می ماند.

جاده روستای حجت آباد

جاده روستای حجت آباد

چرخ روزگار می گذرد،

از آنجایی که تعداد ماشین های اهالی زیاد نیست و خواسته عمومی تلقی نمی شود، تا سال های میانی دهه ۸۰ این مهم چندان دارای اهمیت تلقی نمی شود؛ اما پس از آن با بیشتر شدن تعداد ماشین های اهالی، خواسته ها از شورا و بزرگان روستا بیشتر شده و پیگیری های بیشتری را برای آسفالت شدن جاده در پی دارد. قول هایی داده می شود ولی با گفتن این که جاده تعریض دارد هیچ تلاشی از سوی نهاد های ذیربط صورت نمی گیرد و اگر تلاشی هم صورت می گیرد به اندازه ای نیست که چشمگیر باشد.

از سال ۱۳۹۱ به بعد است که دوباره این خواسته به صورت جدی تر پیگیری می شود و جاده را زیر سازی مجدد می کنند اما این بار اهالی روستای کمالی به تعریض جاده اعتراض می کنند تا جایی که جلوی کار گریدرهایی که در حال صاف کردن شن های ریخته شده در جاده هستند گرفته می شود. در این بین نامه ای توسط اعضای شورای اسلامی روستا[۴] به بخشداری ادیمی تحویل داده می شود و در آن آورده می شود که زمینداران معترض روستای کمالی اعلام کرده اند نسبت به تعریض جاده اعتراضی ندارند. این نامه باعث می شود که جاده تعریض شود[۵]. بعد از تعریض جاده ی روستا، مدیران ذیربط اعلام می کنند که دو روستای ولیداد و حجت آباد در اولین نوبت آسفالت قرار دارند و در صورتی که بودجه ای به این ادارات تخصیص یابد این روستاها آسفالت خواهد شد. اما از آن پس هیچ اقدامی از سوی نهاد های ذیربط در اینباره مشاهده نشده است و تنها اقدامی که صورت می گیرد صاف کردن جاده توسط گریدر ست که آن نیز باعث می شود لایه شن روی جاده نازک شده و خراب شدن جاده را تسریع کند.

حال خواسته مردم روستای حجت آباد، آسفالت شدن جاده این روستا و دیگر روستاهای بخش پشت آب که این مشکل را دارند می باشد. و همچنین خواستار نوسازی و روکش دادن جاده های بی کیفیتی ست که فرق آنچنانی ای با جاده های شنی ندارند.

 

[۱] این روستا در حوالی بنجار و پشت فرودگاه می باشد.

[۲] این خانه ها هم اکنون در شرق روستای حجت آباد قرار دارند و ویرانه شده اند.

[۳] مرحوم جبار لکی دانش بزرگ روستای حجت آباد بوده است.

[۴] حسین خدری، سخی لکزهی مقدم و حسین خواجه

[۵] زمینداران نسبت به این نامه ادعای جعل می کنند که در اسفند ماه امسال اعضای شورای اسلامی روستا از این اتهام تبرئه شدند.