نی زار : یکی از ابتدایی ترین و بدیهی ترین اصول خدمات رسانی عمومی از سوی ادارات دولتی، دسترسی آسان جامعه هدف به خدمت یا خدمات ارائه شده از سوی ادارات و سازمان هاست. به عبارت دیگر باید شهروندان بتوانند بر اساس نیاز خود یک خدمت را در راحت ترین شکل آن دریافت کنند و نیز باید تناسب ارائه خدمات نیز از سوی ادارات و سازمان ها لحاظ گردد یعنی این تناسب باید بر اساس تعداد افراد مراجعه کننده و جغرافیای محل سکونت افراد به گونه ای تنظیم شود که هم برای شهروندان به راحتی قابل دسترس باشد و هم بهره وری خدمات ارائه شده در بهترین وضعیت خود قرار دا شته باشد.

یکی از خدماتی که سازمان بهزیستی به مردم ارائه می دهد “اورژنس اجتماعی” می باشد که هم از طریق سامانه ١۲۳ و هم از طریق مراجعه حضوری افراد نیازمند این سرویس در اختیار آن ها قرار می گیرد.

اداره بهزیستی شهرستان زابل هم چند سالی ست که این خدمت را به شهروندان عرضه می کند و با توجه به این که مراکز مشاوره ای مشابه و در این سطح در شهر زابل وجود ندارد یا اندک است با استقبال مراجعه کنندگان نیز مواجه شده است.

چند روز قبل که برای مراجعه به این مرکز رفته بودم با درب بسته آن مواجه شدم و پس از پرس و جو متوجه شدم مع الاسف بنا به دستور اداره کل بهزیستی استان این مرکز در زابل تعطیل شده و به شهر بنجار انتقال یافته است. اگرچه به نظر می رسد که توسعه و استقرار همه ادارات و نهادها در شهرهای اقماری سیستان امری لازم می باشد اما این امر نباید با محرومیت جمعیت بزرگ تری از ساکنان منطقه به بهانه خدمات رسانی به نقطه ای با جمعیت کمتری صورت گیرد، از این رو این انتقال جای تعجب دارد و علامت سوال بزرگی ایجاد می کند.

لازم به توضیح نیست که جمعیت ساکن در شهرهای زابل و بنجار اصلا قابل مقایسه با هم نیست. با این حال محروم کردن جمعیت شهری زابل از این خدمت هرچه هست یک افدام کارشناسانه به نظر نمی رسد، این امر البته در حالی اتفاق می افتد که ظاهرا شورای اداری شهرستان زابل به ریاست معاون محترم استاندار و فرماندار ویژه شهرستان زابل هم مخالفت خود را با این انتقال عنوان داشته است که پاسخی از سوی اداره کل بهزیستی در پی نداشته است.

امید است انعکاس این مسئله در رسانه های محلی و استانی باعث شود که اقداماتی از این دست با رعایت مصالح عمومی و بر اساس نظریات کارشناسی صورت گیرد و از اِعمال نظرهای شخصی اجتناب گردد و این مرکز هم به محل قبلی خود که اتفاقا از ساختمان و امکانات مطلوبی هم برخوردار بوده است برگردانده شود.

در پایان اشاره به این نکته لازم است که اگر فاصله کوتاه میان شهرهای زابل و بنجار از توجیهات تصمیم گیران اداره کل بهزیستی استان بوده باشد باید به این پرسش نیز پاسخ دهند که چگونه و با چه منطقی تعداد بیشتری از مراجعه کنندگان را مجبور به طی مسافتی هرچند کوتاه می کنند در صورتی که عکس آن یعنی طی این مسافت توسط جمعیتی کمتر امری منطقی تر به نظر می رسد؟ البته آگاهی از تعداد مراجعه کنندگان قبل و پس از این انتقال هم می تواند در اتخاذ تصمیم کارشناسی و عقلانی مثمرثمر باشد.
با احترام
ز – ش از زابل