به نامه خداوند جان و خرد

ریاست محترم شورای شهر تهران

با سلام و عرض احترام

جناب آقای مهدی چمران از اینکه جنابعالی را در نامه ای سرگشاده مورد خطاب قرار میدهم صمیمانه پوزش می طلبم و یادآور می شویم که طرح چند نکته ی اجتماعی ضرورت این شیوه ی خطاب بود.

واژه ای به نام حرمت را بسیار شنیده ایم. بسیاری از ما با حرمت زاده شده ایم. بسیاری از ما با حرمت بزرگ شده ایم و با حرمت می میریم. در ادبیات، کنش و واکنش اجتماعی ما ایرانیان واژه ای به نام حرمت جایگاهی بس عظیم دارد و شنیده ایم که بزرگان ما و پدران و مادران ما از حرمت بسیار می گویند و آنگاه که پای سنجش این مفهوم اجتماعی و این ارزش اجتماعی و سبک و سنگین کردن آن به میان می آید معمولا آهی از سر حسرت می کشند و دستی روی دست می کوبند و از حرمت هایی که داشته اند و حرمت هایی که به آن پایبند بوده اند سخن ها می گویند.

دست خط بدون ویرایشی که به نام شما در صفحات مجازی منتشر شده بود را مطالعه کردم، ای کاش برای مصداق مقدمه دست خطتان که نوشته بودید مردم شریف سیستان و بلوچستان لاقل دست خط خود را پاک نویس می کردید سپس در صفحات مجازی نشرش می دادید.

نفس عمل که همان عذرخواهی بود از نگاهمان حرکتی پسنیده ای بود. اما قبول نکردن حضرتعالی دال بر اهانت به فرهنگ و آداب این مردم بهانه بدتر از گناه است. حضرتعالی ناخواسته با آن جملات که در نه در شان شما و نه در شان مردمان شریف سیستان و بلوچستان بود به مردم این خطه اهانت کرده اید.

انتشار دست خط جنابعالی بدون امضا و تاریخ و خط خوردگی از نظر رسانه فاقد ارزش است به همین خاطر هیچ کدام از رسانه های منطقه حاضر به انتشار این دست خط نشدند. شما مردمان سرزمینی را مورد خطاب قرار داده اید که افتخاراتشان را در ژرفای تاریخ خواهید یافت ، پس چرا دست خط شما مشابه دست خطی است که هر روز به رئیس دفترتان می دهید؟ این مصداق بی حرمتی است.

خاطره ای از دهه ۴۰ خورشیدی نقل کرده اید و مدعی هستید این اتفاق درون استان پهناور سیستان و بلوچستان افتاده است، شما در مورد جغرافیای تاریخی این منطقه اطلاعات چندانی ندارید، و نمیدانید این اتفاق در کدام شهر سیستان یا کدام شهر بلوچستان افتاده است. زمانیکه که فرمایش میکنید این اتفاق در سیستان و بلوچستان افتاده است با یک معادل سازی مساحتی انگار مدعی شده اید که این اتفاق در ۱۳ استان کشور افتاده است.

تا قبل از احداث دیوار مرزی هیچ مرز یا مانعی برای رفت و آمد در سیستان ( مرز ایران و افغانستان) نبود، در بلوچستان بخاطر شرایط کوهستانی بودنش هیچ حایلی بین مرز ایران افغانستان وجود نداشته است. طرح یک سوال خالی از لطف نیست ، اطمینان دارید که سهوا از مرزهای جمهوری اسلامی ایران خارج نشدید و این خاطره دیداری در کشورهای افغانستان و پاکستان نیفتاده است؟

برادر گرانقدرم شما خاطره ای در رسانه ملی نقل کرده اید که باعث رنجش مردمان شریف سیستان و بلوچستان شده است ، پس برای جبران میبایست از خروجی یکی از شبکه های رسانه ملی رسما از مردم این استان عذرخواهی کنید. نه اینکه با یک دست خط چک نویس بی تاریخ و امضا موجبات رنجش خاطر مردم این استان را افزونتر کنید.

حسبناا…. و نعم الوکیل نعم المولی و نعم النصیر

با سپاس فراوان

فرشید عابدی