نی زار : اگرچه از دیر باز نقش شوارهای اسلامی شهر و روستا در قانون اساسی جمهوری اسلامی تعریف شده اما اجرایی شدنش تا دولت اصلاحات به طول انجامید. هدف از تشکیل شوراهای شهر و روستا، تحقق و گسترش دموکراسی در اقصی نقاط کشور بود که از بدو امر جزء خواسته های مهم جمهوری اسلامی ایران بود. با تشکیل این شوراها مردم نمایندگانی را بر می گزینند تا به خواسته های آنها جامه ی عمل بپوشانند و آنها را به رفاه حداکثری برساند. اگر چه در بسیاری از نقاط کشور این نهاد تازه تاسیس به هدفی که برای آن تعریف شده رسیده اند اما متاسفانه در مناطقی که از ساختارهای به شدت سنتی بهره می برند این امر محقق نشده و شوراها به جای احقاق حق و گام برداشتن در راستای توسعه ی پایدار حقوق عده ای را پایمال نموده و به تسویه حساب های شخصی روی آورده اند.

شورای اسلامی شهرها را به مجالی دیگر وانهاده و در این مقال صرفا به شوراهای اسلامی روستاها در سیستان می پردازم.
با پیروزی شکوهمند جمهوری اسلامی قدرت خوانین از بین رفت اما تعدادی از آنها به دلیل ملاک بودن و داشتن قدرت سنتی در بین مردم ، در سایه قدرت خود را حفظ نمودند. با راه اندازی شوراهای اسلامی روستاها این افراد در صدد به دست آوردن این قدرت نوظهور بودند. خوشبختانه در بیش از نود درصد از روستاهای سیستان، مردم به این ملاکین یک نه بزرگ گفته و آنها را برای همیشه از قدرت و زورگویی به مردم دور ساختند. مشکل آن تعداد روستاهایی که هنوز با این معضل و افراد جاه طلب گرفتارند از آنجا نشات می گیرد که در سیستان بافت جمعیتی بر اساس قومیت و مذهب تعریف می شود. روستاهایی که یکدستند ، اعضای شورا پس انتخاب بلافاصله دهیار را انتخاب کرده و با تمام توان مشغول خدمت رسانی و آبادانی به روستایشان می شوند. روستاهایی که از طوایف مختلف تشکیل شده گاها با مشکلاتی مواجه شده که من از ذکر نام همه آنها صرف نظر کرده و تنها به دلیل شناخت وسیع، تعامل و ارتباط خویشاوندی به روستای حیدرآباد بسنده می کنم.
روستای حیدرآباد از طوایف مختلفی تشکیل شده که تقریبا همه با یکدیگر به طور نسبی یا سببی فامیل می شوند و اتفاقا مشکل نیز از همینجا آغاز می شود.
با آغاز اولین دوره ی انتخابات کاندیداهای مردمی در مقابل ملاکین سابق قد علم کرده و در دومین دوره موفق شدند آنها را به طور کامل کنار بگذارند. این اتفاق باعث شد تا رقیب از تمام قدرت خود بهره برده و با تشویق مردم به عدم همکاری با شورای جدید، با اقدامات عمرانی آنها مبارزه کنند و موجب حداقل مشارکت مردمی شوند. خیابانی که از وسط روستای حیدرآباد می گذرد نمونه بارز دعوی قدرت است که به دلیل کارشکنی رقبای ملاک و علیرغم عقب نشینی اکثریت خانواده ها با عرض کم آسفالت شد.

در دوره جدید شورای اسلامی روستای حیدرآباد اتفاق جدیدی افتاد. دهیار سابق که با شورا به مشکل خورده بود به پشتوانه فامیلی و حمایت و تشویق ملاکین افرادی را کاندیدا نموده و با برتری نسبی به شورا راه یافتند.
شورای جدید و دهیاری به جای خدمت به مردم شروع به انتقام گیری از منتقدین و رقبای خود کرده و باعث عقب ماندگی روستای حیدرآباد شده است. برای نمونه عرض می کنم. در جریان آسفالت کوچه های روستا، کوچه هایی با تعداد یازده و هفت خانوار به دلیل تعلق به گروه رقیب از این امکان بی بهره ماندند. در حالیکه دو کوچه، هر کدام با یک خانوار به دلیل وابستگی قومی با شورا و دهیار آسفالت شده اند. مسئله ی تاسف بار آنست که مراتب بارها به بخشدار منطقه منتقل شده و وی از هر گونه اقدامی در این باره خودداری کرده است. قدرت دهیار در این روستا به قدری زیاد است که وقتی رییس شورای روستا استشهاد محلی را امضاء می کند و بعد با مخالفت دهیار مواجه می شود رییس شورا امضا خود را از زیر نامه پاره می کند. و علیرغم اینکه این موضوع به اطلاع بخشدار می رسد وی آنرا اختلافات قومی خوانده و از پیگیری آن خودداری می کند.
بخشداری و فرمانداری نمایندگان دولت هستند تا از بی قانونی و افراطی گری افراد جلوگیری به عمل آورند. وقتی بخشداری با متخلفین همراه می شود و کارهای غیرقانونی آنها را ندیده می گیرد به مثابه پایمال کردن خون شهدایی ست که در راه حفظ میهن، جان خود را نثار امنیت مردم کرده اند.
در صورتی که بخشدار منطقه و فرماندار ویژه سیستان در این رابطه اقدامی نکنند و همچنان زمینه ترک تازی های این افراد را مهیا سازند از طریق روسای بالا دست، به پیگیری حقوق حقه مردم همت می گمارم.
پدران ما انقلاب نکردند که امروز عده ای خودسر با آبروی مردم بازی کنند. برادرانمان در حفظ مرزهای این سرزمین خون نداده اند که عده ای در مناصب دولتی حق مظلومان را پایمال نمایند.
به امید روزی که دموکراسی واقعی در جامعه محقق شود و دولت نیز شعار امید و اعتدال را اجرایی نماید چرا که مردم از ناامیدی و بی عدالتی به تنگنا رسیده اند.
سلطانعلی عابدی